ای تو مرا نادره آموزگار                              افسر زرین به سر روزگار

روشنی جان من از جان توست                  خنده من از لب خندان توست

می خواهم دوباره دانش آموزشوم؛ پشت نیمکتهای چوبی کلاس خوبی بنشینم و از سخن گوهر خیز تو درس زندگی بیاموزم .

توبیایی و ابتدای زنگ دانش با قلم لبخند، سیاه مشق بدخط رفتارم را خط بزنی وسرمشقهای زیبای کردار را بر فراز صفحه سپید خاطراتم بنگاری ؛انگشت در انگشتان کودکانه ام بگذاری وزیبا نوشتن را تعلیمم دهی .

می خواهم خواندن واژه ها را از سر بگیرم و بخش بخش خوبیها را با تو تکرار کنم؛ هجا های بلند مهربانی را تا بی نهایت، ممتدسازم و حرکات نامفهوم اخلاق را به دست فراموشی بسپارم .

در دفتر نقاشی ذهن برای خورشید چشم و ابرو بگذارم ،از کوهساران انسانیت رودخانه ای پر از ماهی های امید به دشت زندگیم جاری کنم و آنگاه با زورق کوچکی که تو برایم ترسیم می کنی به سمت آینده ای نورانی حرکت کنم .

حساب را با تو آموختم و آموختم خوبیها را جمع ،بدیها را تفریق ،نیکیها را ضرب وشادیها را تقسیم کنم .

خدا را با تو شناختم ،نیکی به پدر و مادر دوستی با دوستان خدا و دشمنی با دشمنانش را از زبان پیامبر گونه ات گرفتم .

پای درس علوم یاد گرفتم همه موجودات عالم را خدا به خدمت آدم آفریده تا نانی به کف آریم و به غفلت نخوریم .

کور بودم با تو بینا شدم ،لال بودم تو گویایم کردی ،رفتن را با تو آموختم و به سمت نور تو پویایم نمودی .

می خواهم دوباره دانش آموز شوم تا بر صفحه اول کتاب زندگیم با قلم درشت بنویسم معلم عزیزم دوستت دارم .
 

                                                                                                            دانش آموز دیروز -جاوید عیدانی اصل